Koper ogrodowy (Anethum graveolens) jest rośliną roczną z rodziny baldaszkowatych.
Koper pochodzi z rejonu Morza Śródziemnego, południowej Rosji i Indii. Był znany już w starożytności. Używali go babilońscy i syryjscy zielarze, a Rzymianie uważali go za skuteczny środek pobudzający dla gladiatorów. W Grecji był oznaką zamożności – obnoszący się ze swym bogactwem Grecy palili olejki aromatyzowane koprem.
Nazwa tego warzywa pochodzi od starego słowa „dull”, znaczącego „kołysać”, bowiem sporządzona z kopru herbata miała właściwości usypiające i relaksacyjne. Koper był używany także jako antidotum na czary. W starożytnym Egipcie ceniony był za przynoszenie ulgi po ciężkiej pracy, natomiast Biblia wspomina o zastosowaniu kopru jako pieniądza, którym płacono podatki.
Świeże liście kopru dodaje się do sałatek, ziemniaków, zup, potraw z jaj i ryb. Pędy wraz z baldachami kwiatów lub owoców są niezastąpionym dodatkiem przy kwaszeniu ogórków. Sos koperkowy jest smacznym i aromatycznym dodatkiem do mięs, drobiu, ryb, raków i ślimaków. Kopru nie należy gotować, gdyż traci aromat. Napar z liści lub nasion działa lekko uspokajająco, wpływa korzystnie na proces trawienia i delikatnie obniża ciśnienie krwi.
Koper jest stosowany jako lek przeciw kolce, trudnościom z trawieniem i spowodowaną tym bezsennością, wzdęciom, nieprzyjemnemu zapachowi z ust, brakowi pokarmu u matek karmiących piersią.
